Sinds vorige jaar hebben wij een vijver/kikkerpoel op ons erf. En daar ben ik echt ontzettend blij mee. Maar een gevoel van onbehagen bekruipt mij dit jaar wederom als de waterlelie begint te bloeien.
We gaan terug naar het jaar 1974. De familie Dubbelman gaat -leuk- een dagje uit naar de Efteling. Ik, een driftige, ondernemende kleuter van ongeveer 3 jaar, kijk m’n ogen uit vanuit de buggy. Dan komt het moment dat we naar het verhaal van de Indische waterlelies gaan. We gaan naar binnen door die grote spannende deuren die iedereen wel kent.
Het wordt donker. Daar is de heks. Ieuw! Wat moet ik hier nu weer van denken? En dan begint dat muziekje. En de elfjes gaan dansen. En ik zet het op een onbedaarlijk krijsen. Zo erg, dat m’n moeder maar met me naar buiten vlucht om het voor de rest niet te verpesten.
[youtube=http://youtu.be/L3tLOGuJO6c]
Sinds die tijd, iedere keer als ik dat deuntje weer hoor of ik een waterlelie zie bloeien… nou ja jeweetwel. Onverwerkt jeugdtrauma. Ik wil het er verder ook niet over hebben, maar misschien kunnen jullie rekening houden met mijn gemoedstoestand deze tijd van het jaar?
En voor wie het verhaal niet kent: De Indische Waterlelies
Haha, wat leuk bedoeld is voor kinderen, wordt niet altijd zo ervaren. Ik heb een vergelijkbare herinnering aan de vliegende tapijten. Die fascineerden mij zo, dat ik de hele klas vergat, waarmee ik op de Efteling was. Toen ik weer bij mijn positieven kwam, waren ze verdwenen… Blèèèr. Ik herinner me nóg de EHBO-post en dat mijn naam werd omgeroepen.
Ik was in 1974 een jaar of 8 en vond de Indische Waterlelies het meest geweldige dat er in de Efteling te zien was, ik dacht dat ze echt leefden, want ik geloofde toen nog in elfjes 🙂